Poezia e perditshme e dashurise

Me kohen kam kuptuar se dashuria nuk qendron vetem ne magjine e fillimit; ajo duhet ushqyer cdo dite, me detaje qe shpesh duken te parendesishme si nje buzeqeshje, nje fjale e bute, nje shikim qe thote me shume se mijera fjale. Jane pikerisht keto gjeste te heshtura qe mbajne gjalle zjarrin mes dy zemrave. Per mua mengjesi ideal fillon me nje shikim te thjeshte; jo nje bisede te gjate, jo nje premtim te madh, vetem nje shikim qe thote: “Je ketu, je imi, je i rendesishem.” Pese sekonda qe zgjasin sa e gjithe bota, ku heshtja dhe afersia flasin me shume se cdo fjale. Eshte nje menyre per te thene se, cfaredo qe ndodh gjate dites, kjo lidhje mbetet e sigurt, e bukur, e jona.

Gjate dites, ritualet behen te vogla, por mbartin nje bote te tere kuptimesh. Nje mesazh i papritur ne orar pune, nje meme me humor, nje fotografi qe me ben te lumtur; nuk jane gjeste te medha, por jane nje forme per te thene: “Po mendoj per ty, edhe kur nuk jam prane teje.” Keto thirrje te heshtura dashurie mblidhen si pika qe mbushin nje lume dhe krijojne nje kujdes te vazhdueshem, nje lidhje qe as rutina me e zakonshme nuk mund ta thyeje.

Ne mbremje, kur gjithcka qetesohet, vjen koha e bisedave te gjata. Nuk flasim per pune apo detyrime te tjera jashte nesh,por per endrrat qe ende na dritherojne, per kujtimet e femijerise qe na bejne te buzeqeshim, per planet e ardhshme qe na japin shprese. Flasim per momente qe na prekin, per filma qe na pelqejne, per ndjenjat qe na bejne te jetojme jeten plotesisht. Jane ato caste kur kuptojme se dashuria nuk eshte thjesht ndjesi; eshte vendim, perkushtim dhe perpjekje e vazhdueshme per te njohur njeri-tjetrin me thelle cdo dite, per te qendruar prane njeri-tjetrit ne cdo emocion, cdo mendim, cdo enderr.

Ka nete kur heshtim dhe vetem mbeshtetemi njeri mbi tjetrin. Pa fjale, vetem duar te lidhura dhe zemra qe rrahin ne te njejtin ritem. Ky moment heshtjeje eshte po aq i rendesishem sa cdo bisede e gjate; eshte nje premtim i padukshem qe thote: “Une jam ketu, gjithmone per ty.” Ndonjehere, ky kontakt i thjeshte mjafton per te ndjere sigurine dhe ngrohtesine qe rrjedhin nga dashuria e vertete, nga ajo dashuri qe nuk ka nevoje te flase sepse e kupton gjithcka vetem ne pranine e tjetrit.

Dashuria nuk jeton vetem ne heshtje, ajo rritet ne gjeste te vogla te perditshme. Te gatuash dicka qe partneri e pelqen, te marresh kafen e saj te preferuar, te besh nje pyetje per diten e tij apo te saj dhe te degjosh me vemendje, pa nxitim. Eshte pikerisht ky kujdes i vogel, i heshtur, qe formon bazen e padukshme te cdo marredhenieje dite pas dite, moment pas momenti, duke krijuar nje rrjet te forte dashurie qe nuk thyhet nga rutina, lodhja apo sfidat e perditshme.

E keshtu, cdo dite, cdo nate, cdo shikim dhe cdo buzeqeshje e vogel behet pjese e nje riti te perhershem dashurie. Nje rit i heshtur, i perditshem, por plot kuptim, nje kujtese se dashuria nuk eshte vetem ndjesi, por vendim, perkushtim dhe perpjekje e vazhdueshme per te njohur dhe per te qendruar prane njeri-tjetrit, cdo dite me thelle, cdo cast me shume. Ne fund te dites, gjithmone ka vend per falenderim. Per pranine e tij ose te saj, per durimin qe tregon kur jeta behet e veshtire, per dashurine qe nuk eshte gjithmone e lehte, por qe zgjidhet dhe ushqehet cdo dite. Nje “faleminderit” i thjeshte, nje perqafim i ngrohte, nje buzeqeshje e heshtur; jane gjeste te vogla qe thone me shume se cdo fjale e madhe: kemi kaluar diten bashke, kemi ndare sfidat dhe gezimet, kemi mbajtur gjalle dashurine tone.

Ka nje bukuri te vecante ne keto caste, kur ndalim pak, marrim fryme dhe e ndjejme pranine e tjetrit duke perforcuar ate qe nuk duket gjithmone, por eshte aty, gjithmone e qendrueshme. Eshte momenti kur ndjejme mirenjohje per cdo buzeqeshje, cdo gjest, cdo sakrifice te vogel qe kemi bere per njeri-tjetrin gjate dites. Falenderimi ketu nuk eshte thjesht nje fjale; eshte ndjesi, eshte perkushtim i heshtur, eshte njohja se dashuria nuk eshte vetem emocioni qe ndjejme, por edhe puna qe vendosim te bejme per te mbajtur ate gjalle.

Kur thua “faleminderit” me ze ose me zemer, ndodh nje magji e vogel: cdo lodhje e dites zbutet, cdo shqetesim zbehet, dhe mbetet vetem ngrohtesia e bashkejeteses, e perbashket, e mbeshtetur ne besim dhe respekt. Kjo eshte ajo qe e ben dashurine te bukur dhe te qendrueshme, puna e perditshme, kujdesi i heshtur, falenderimi i sinqerte dhe njohja se secili moment i vogel qe kemi ndare bashke ka ndertuar nje histori qe eshte vetem e jona.

Pra, ja ku eshte sekreti: dashuria nuk eshte vetem fluturat ne stomak, as ndjesite e medha qe ndezin zjarrin per nje moment. Dashuria eshte nje poezi e perditshme, e thjeshte dhe e heshtur. Eshte nje dore e mbajtur kur nuk ka fjale, nje shikim qe kupton pa nevoje per sqarime, nje buzeqeshje e vogel qe shkrin lodhjen e dites. Shume here ndihem e bekuar qe mund ta perjetoj kete. Nuk eshte gjithmone e lehte, por cdo ritual i vogel, cdo shikim, cdo buzeqeshje, cdo moment heshtjeje apo bisede e gjate me ben te kuptoj se dashuria jone eshte gjalle. E kur nje marredhenie mbijeton ne keto gjeste te thjeshta, ajo behet me e forte se cdo ndjesi e madhe qe mund te kishte filluar me flake te zjarrte dhe te shpejte.

Dashuria qe zgjat eshte ajo qe ushqehet cdo dite, me perkushtim te heshtur, me nje sy qe sheh, me nje zemer qe kupton. Eshte nje dashuri qe rritet dhe forcohet ne heshtje dhe ngrohtesi, duke u bere pjese e cdo momenti te perbashket. Kjo eshte gjeja me e bukur qe mund te ndodhe ne jete: te jesh i pranishem, te duash dhe te ndihesh i dashuruar cdo dite, pa zhurme, pa spektakel, vetem me thjeshtesine e ndjenjes qe rritet dhe qe mbetet.